Berkay Tokatlı
Sence günde kaç saat düşünüyorsun?
“Bunu hiç düşünmemiştim.” diyorsun büyük ihtimalle. Öyleyse şunu açıklığa kavuşturmama izin ver: Her zaman düşünüyorsun, ama düşünmeye ne kadar zaman harcadığını düşünmüyorsun. Bu, bana bir bağımlılık gibi geliyor. Biliyorum çünkü ben de düşünmeye bağımlıyım.
Aşırı düşünme yaygın bir problemdir, ama kontrolden çıktığında uyku problemlerine, analiz felcine ve hatta akıl sağlığı problemlerine neden olabilir. Ayrıca bırakın tedavi etmeyi, teşhis etmesi bile zordur.
Çok yediğim zaman, “Aşırı yiyorum, daha az yemeliyim.” diyebilirim. Çok çalıştığım zaman, “Enerjim bitti, çalışmayı bırakmalıyım.” diyebilirim. Çok alkol tükettiğim zaman, “Artık durmalıyım, bir bardak su içmeliyim.” diyebilirim. Ama aşırı düşündüğüm zaman, “Aşırı düşünüyorum, ara vermeliyim.” demek yeterli değildir. Beynimi açmak için farklı bir yaklaşıma ihtiyacım var.
Sorun şu ki; çoğu insan aşırı düşünmeyi bir problem olarak görmüyor. Birileri aşırı düşünmeyi eleştirdiğinde, genellikle sorunun olumsuz düşünceler üzerinde durmak veya telaşa uğramak olduğunu varsayıyoruz. Aynı şekilde, olumlu düşüncelerin iyi olduğunu varsayıyoruz. Ancak tüm olumlu düşüncelerin iyi olduğunu varsaymak da bir hatadır.
Çoğu kişisel yardım tavsiyecilerinin söylediği şey; olumsuz düşünceleri kırmalı ve olumlu düşünceleri ikiye katlamalısınız. Genel olarak baktığımızda, bu iyi bir tavsiye gibi geliyor. Ama gerçek şu ki, beyninizi aşırı kullandığınızda, pozitif veya negatif olması fark etmez, bir boru gibi tıkanabilir. Sonuç? Belirsiz düşünme, ki bu da kötü karar verilmesine yol açar.
Sen Düşüncelerin Değilsin
Düşünme, engellenen bir alışkanlık olarak görülmez, çünkü temel kimliklerimizle çok yakından bağlantılıdır. Kimse bunu Marcus Aurelius’un Meditasyon’da özetliği gibi özetleyemez: “Hayatımız, düşüncelerimizin eseridir.”
Söylediği şey şu; yaşamlarımız, düşüncelerimizin kalitesi tarafından şekillendirilir. Ben de buna inanıyorum ancak çoğumuz, düşüncelerimizden ibaret olduğumuzu varsayıyor.
Diyoruz ki: “Bunları düşünmeden duramıyorum. Ben böyleyim.” Hayır, sen böyle değilsin. Hangi düşünceleri görmezden geleceğine sen karar verebilirsin. Eckhart Tolle’nin The Power Of Now’daki bir sözünü seviyorum: “Özgürlüğün başlangıcı; sahip olan varlık olmadığını, düşünür olan varlık olduğunu fark etmektir.”
Kendinizi düşüncelerinizle tanımlamayı bırakmanın tek yolu, tüm düşüncelerinizi takip etmekten vazgeçmektir. Bunun yerine, anı yaşamaya karar verin, düşünmek için zamanınızın olmadığı, sadece deneyimlemek için zamanınızın olduğu.
Anı nasıl yaşarız?
Düşünmek bir araçtır. Bu aracı, uyanık olduğunuz 16 veya 17 saat boyunca sürekli kullanmak yerine, ihtiyaç duyduğunuzda kullanın.
Ama bunu nasıl yapabilirsiniz? İşte aşırı düşünmeyi bırakmak için kullandığım 4 adımlı süreç:
- Gün boyunca farkındalığınızı arttırın. Çok fazla düşünmenin sizi hedeflerinize doğru değil, onlardan uzağa yönlendirdiğini fark edin.
- Düşüncelerinizi gözlemlemeye başlayın. Bir şey düşünmeye başladığınızda, bunu takip etmeyin. Bunun yerine, sadece düşünmeye başladığınızı fark edin. Bunu yaptığın zaman, beynin uçup gitmeyecek.
- Düşüncelerinizi özel zamanlarla sınırlayın. Örneğin, günlük önceliklerini kaydederken veya ayarlarken, oturun ve gerçekten düşünün. Kendinize belli bir süre verin – 15 dakika diyelim. Bu anlar sırasında, düşüncelerinizi takip etmek gayet iyi. Durdurmaya çalıştığımız şey sürekli düşünmektir.
- Hayattan zevk alın. Dün ve yarın hakkındaki tüm düşüncelerinizi bırakın. Gelecekteki hedefleriniz ve geçmişte ne kadar acı çektiğiniz önemli değil, şu anda hayatta olduğunuz için kendinizi takdir edin.
Burada oturup size “bulaşık yıkamaktan zevk alın.” demeyeceğim. Bu, benim tarzım değil. Sevmediğim bir şey yapmam gerekiyorsa, yargılamadan bunu yapmayı öğrendim.
Ama ne kadar büyük ya da küçük olursa olsun, gerçekten sevdiğim bir şeyi yaptığımda, gerçekten hoşuma gidiyor. Müzik dinlerken, film izlerken veya ailemle, arkadaşlarımla, kız arkadaşımla vakit geçirirken, işte o zaman anı yaşıyorum.
Amaçlarımı, başarısızlıklarımı veya yarın yapmam gerekenleri düşünmüyorum. Ben sadece burdayım. Şu andayım. Tıpkı bu kelimeleri okumak için harcadığınız an gibi. Gittiğinde, sonsuza dek gidiyor. Bunu çok iyi anlayın ve o zaman anı terketmeye cesaret bile edemezsiniz.
Bana katılıyor musun? Boşverin, bunun hakkında da çok düşünmeyin.
